Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

ΕΝΘΟΥΣΙΩΝ ΜΕΧΡΙ ΘΕΟΛΗΨΙΑΣ

Είναι προφανές ότι ο αφελής, ο απλοϊκός αλλά και απαίδευτος Παπουλάκος, ο κατά τα άλλα ενάρετος πρώην χασάπης και νυν μάλλον αυτοχειροτόνητος κατά την Ιερά Σύνοδο καλόγηρος με το χάρισμα του λόγου του προικισμένος και τη διάφανη ασκητική του ζωή, κατέστη το κατάλληλο όργανο διαβόητων συνομοτών και καιροσκόπων τύπου Φλαμιάτου.
Στο δ’ τομο «της Ιστορίας του Ελληνικού έθνους» του Παύλου Καρολίδου διαβάζουμε για το Χριστόφορο: «ο ευσεβής απλούς το ήθος … και ζηλωτής της ορθοδοξίας … καταγόμενος από των περιχώρων των Καλ/των, μέχρι Θεοληψίας ενθουσιών προς τα πάτρια… πλήρως αφείθη αυτώ ελευθερία εν τω έργω της διδαχής…».
Στον α’ τόμο της «Πολιτικής ιστορίας της νεωτέρας Ελλάδας» ο Γεώργιος Ασπρέας αντιπαρέρχεται το λεγόμενο κίνημα Παπουλάκου και καταγράφει ότι «θρησκευτικαί τινές έριδες … συνετάραξαν το λαό και επατάχθησαν καλώς και εγκαίρως, χωρίς να αφήσωσιν λυπηρά ίχνη πλην της πενθίμου σελίδος του θανάτου του Α. Καϊρη… συντριβέντος υπό της κλασικής θρησκοληπτικής τυπολατρείας…».
Τον Οκτώβρη του 1851 οι περιοδείες του Παπουλάκου κορυφώθηκαν στο Μωρηά. Τότε θριαμβευτής εισήλθε στην Καλαμάτα ακολουθούμενος από ενόπλους Μανιάτες και πλήθη αλλαλάζοντος λαού. Οι θρύλοι περί θαυμάτων του μοναχού κάλπαζαν. Ήδη το μάλινο ράσο του αποκόπτονταν σε μικρά κομμάτια, ώστε οι γυναίκες να φτιάξουν φυλαχτά για τα παιδιά και το σπίτι, ακόμη και για να ζυμώσουν ψωμί χωρίς ζύμη, ρίπτοντας το κατά το ζύμωμα στο σκαφές (σκάφη ζύμωσης), αλλά και οι ψαράδες στα δίχτυα τους για καλή ψαριά.
Οι Αθηναϊκές εφημερίδες της εποχής περιγελαστικά κατέγραφαν την απλοϊκότητα αλλά και δεισιδαιμονία του πλήθους, γράφοντας μεταξύ άλλων ότι το φούσκωμα της ζύμης οφείλονταν στον ιδρώτα και τη λιπαρότητα του ράσου, από την απλυσιά.
Ο φανατισμός του πλήθους στην αγιότητα του μοναχού δημιουργούσε ποικίλα παραληρήματα αφού όχι μόνο το ράσο ήταν θαυματουργό, αλλά και οι τρίχες των γενείων του, που ηρέμως και καλακαγάθως επέτρεπε στις γυναίκες ο μοναχός να τις αφαιρούν.
Οι τότε αστυνομικές εκθέσεις του βίου και τη πολιτείας του περιοδεύοντος μοναχού αναφέρουν πολλά τεχνάσματα του Χριστόφορου και πανουργίες για εντυπωσιασμό των πιστών. Έλεγε π.χ. απευθυνόμενος σε μία ομάδα «Γιάννη φέρε μου νερό» χωρίς φυσικά να γνωρίζει κανένα. Απλά και βέβαια σωστά υπέθετε ότι αυτό το όνομα ήταν πολυχρησιμοποίητο. Ο όποιος Γιάννης σταυροκοπώντας, απορώντας και θαυμάζοντας τον προφήτη, του έφερνε νερό.
Άλλοτε αναφωνούσε σε ομάδα ανδρών «σείς οι ζωοκλέπτες» που σίγουρα κάποιοι ήταν τότε λόγω εποχής κατσικοκλέφτες ή αναφωνούσε σε γυναίκες «ελάτε εδώ εσείς που κάμνετε μάγια…» άλλο σύνηθες για την εποχή ελάττωμα.
Τα κηρύγματα του Χριστόφορου ήταν έμπλεα μεταφορών και παρομοιώσεων, προκειμένου να τα κατανοεί το ακροατήριό του. Γνώστης των εν εσπερία εφευρέσεων αντιμάχετο την πρόοδο, αποκαλώντας τα ατμόπλοια «καρότσες του διαβόλου» τον ενσύρματο τηλέγραφο « μια κλωνά που αθ δέσει τον τόπο». Κατηγορούσε τον ευπρεπισμό της κόμης θεωρώντας τα τσουλούφια «μαξιλαράκια του διαβόλου».
Εστρέφετο επίσης κατά επί του Ιερού Ευαγγελίου στα δικαστήρια θεωρώντας ότι αντιβαίνει στο γράμμα και το πνεύμα των Ευαγγελικών κειμένων, αποκαλώντας τα δικαστήρια «γυφτόσπιτα». Περίεργες είναι οι θέσεις του Παπουλάκου στην προσπάθειά του να καταγγείλει «διάφορα είδη αισχρών ασελγειών» με λεπτομερείς σαδομαζοχιστικές αναφορές! Ο Νομάρχης Μεσσηνίας σε έκθεσή του στο Υπουργείο Εσωτερικών στις 6-7-1852 αναγράφει ότι αγανακτισμένος «ήρχισε, στην Καλαμάτα τας ομιλίας του με απεραντολογίαν των πλέον βαναύσων και ανηκούστων αισχρολογιών, αναπτύξας ο θεομπαίκτης με σκάνδαλον τα διάφορα είδη αισχρών ασελγειών» θεωρώντας ότι «αισχρολογεί ανηκούστους αισχρολογίας και προσβάλλει την ηθικήν».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου