Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

ΛΑΚΩΝΕΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΗΣ

Στη Λακωνία όμως και κύρια στη Λακωνική Μάνη οι διδαχές του Χριστόφορου, παρέμειναν στις καρδιές του λαού επί μακρόν χρόνον. Σε εμπιστευτική του έκθεση στο Υπουργείο Εσωτερικών ο Νομάρχης Λακωνίας σημειώνει: «η θρησκευτική αυτή παραφορά των Λακώνων, ομοιάζει τους εις την πολυομβρίαν με ορμήν ρέοντας χειμάρρους, και άμα το αίτιον της παραφοράς των και της θρησκευτικής των μέθης εξέλιπεν, κατηυνάσθη το εξημένον αίσθημα τους. Ο χρόνος δε θέλει κάμει να εξαλειφθεί ολοσχερώς από τας καρδίας των…».
Εκ των κρατικών αρχείων της εποχής συνάγεται ότι το κίνημα του Χριστόφορου ή Παπουλάκη ή Παπουλάκου, κόστισε στο ελληνικό κράτος 36.000 δρχ., εκ των οποίων 6.000 έλαβε ως αργύρια προδοσίας ο Παπαβασίλαρος. Το ποσόν είναι βέβαια τεράστιο για την εποχή αυτή, όταν ένα ζεύγος καλοφτιαγμένων τσαρουχιών δεν ξεπερνούσε τη μία δραχμή.
Ο μέντορας και καθοδηγητής του Χριστόφορου, ο Κοσμάς Φλαμιάτος απεβίωσε εντός ολίγων μηνών στις φυλακές Πατρών. Εντός των φυλακών ο Φλαμιάτος εκάρη μοναχός από συνεγκλείστους καλογήρους και θάφτηκε ως μοναχός, παρατύπως. Η φιλορθόδοξος εταιρία πλέον διαλύθηκε.
Ο 80χρονος Χριστόφορος από τον Πειραιά απεστάλη με το πολεμικό πλοίο «Ματθίλδη» πάλι στην Πάτρα. Εκεί παραλήφθηκε από τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών και τον φρούραρχο της πόλης, για να οδηγηθεί στις φυλακές του Ρίου, σε ιδιαίτερο μονήρες κελί με τον αριθμό 13.
Τον Ιούνιο του 1853 ο Χριστόφορος επανήλθε στον Πειραιά προκειμένου να εκδικασθεί στο κακουργιοδικείο για πολλές εγκληματικές πράξεις. Η δίκη αυτή δεν έγινε ποτέ, φοβούμενες οι αρχές επεισόδια των Παπουλακιστών και την ανέβαλαν για τον Αύγουστο. Ο Όθων απένειμε χάρη, λόγω μεταμέλειας του Χριστόφορου. Η Ιερά Σύνοδος όμως της Εκκλησίας της Ελλάδας επέβαλε πνευματικό περιορισμό και ο γέροντας μοναχός εγκλείσθηκε στη μονή Παναχράντου της νήσου Άνδρου, υπό αστυνομική φρούρηση.
Η παραμονή του Παπουλάκη στην Άνδρο, μετέτρεψε τη μονή σε χώρο επισκέψεων οπαδών του από όλη σχεδόν την Ελλάδα. Η επαφή του νεοπροφήτη με τους οπαδούς του, παρά τη φρούρηση του ήταν σχεδόν απρόσκοπτος. Περί το 1855 έγινε Μητροπολίτης Άνδρου ο Καλαβρυτινός Μητροφάνης Οικονομίδης. Όταν ο νέος επίσκοπος επισκέφθη το μοναστήρι της Παναχράντου, βρήκε και τον γέροντα Χριστόφορο, που εγνώριζε στα Καλάβρυτα. Εντός του νέου όταν συναντήθηκαν οι δύο άνδρες, ο γέροντας Χριστόφορος αντί χαιρετισμού ανέκραξε ειρωνικά: « Και εσύ Μήτρο έγινες Δεσπότης! Καλά θα πάγει τότε η Εκκλησία!!!». Ο δεσπότης οργίσθηκε και χτύπησε το γέροντα με την ποιμαντορική ράβδο. Ο δικηγόρος του Καΐρη Σαρίπολος έψεξε το Δεσπότη και υπερασπίστηκε το γέροντα.
Μετά το επεισόδιο αυτό ο οργισμένος δεσπότης διέταξε στενότερη φρούρηση του γέροντα και διακοπή των σχεδόν καθημερινών ομιλιών του με τους επισκέπτες Παπουλακιστές. Ο Παπουλάκος απεβίωσε το Γενάρη 18 προ 19 του 1861 και θάφτηκε στο κοιμητήριο του μοναστηριού. Στο περιοδικό ΕΣΤΙΑ του έτους 1888 (αριθμός 695 Μάης) καταγράφονται οι προσπάθειες των Παπουλακιστών να τον αγιοποιήσουν.
Είναι χαρακτηριστικό τα ακόλουθα αποσπάσματα: « … Κυνουριείς δε τίνες εν Κωνσταντινοπόλει διαμένοντες ανέθηκαν εις ζωγράφον να κατασκευάσει την εικόνα του και επειδή ο ζωγράφος … δεν εγίγνωσκε τα χαρακτηριστικά του, οδήγησαν αυτόν εις τον ναόν και δεικνύοντες αυτώ την εικόνα του προφήτου Ηλιού, παρήγγειλαν αυτήν να αντιγράψει, διότι παρόμοιος ήτο ο Παπουλάκης.
Επίσης Λάκωνες τινές, μετά τινα έτη μεταβάντες εις μονήν Παναχράντου, εζήτησαν την άδειαν να ανασκάψουν τον τάφον του Χριστόφορου, όπως παραλάβουν την κάραν του. Αλλ’ οι εν τη μονή απήντησαν ότι ηγνόουν που έκειτο τεθαμμένος …».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου