«… Ο μακαρίτης Χριστόφορος εκ του χωρίου Αρμποννα του δήμου Κλειτορίας των Καλαβρύτων, πρώτος εξάδελφος του πεθερού της αδερφής μου, όστις διήγεν ασκητής έτη πολλά … ενενηκοντούτης αγράμματος εντελώς, ον εις τα 1825 εγνώρισα εις Αρμπουνα Καλόγηρον και τον επείραξα … ονόμαζεν (τη μητέρα μου) Αγίαν Βενέτα, ένεκα της φιλελεημοσύνης της (ελέγετο Βενέτα).
»… περιερχόμενος πεζός και ανυπόδητος τα χωρία εδίδασκε τον λαόν, ετρέφετο δια ξηρού άρτου και ύδατος, πίνων ενίοτε και ρακήν. Ο λαός απέδιδεν αυτώ αγιότητα… διότι εγνώριζεν ως έλεγον τας πράξεις των ανθρώπων και εθαυματούργει… Εγώ δε καλέσας αυτόν νύκτα τινά εις την οικίαν (μου) … τον εξώρκισα να με ειπή (διότι με ηγάπα ως υιόν της Αγίας Βενέτας – κοινό γυναικείο όνομα στα χωριά της Κλειτορολευκασίας) αν τα θρυλούμενα θαύματα εισιν αληθή και ηρνήθη εντελώς ειπών ά δεν έχονται ποσώς αληθείας, αλλά ο κοινός λαός εκ της προς αυτόν αφοσιώσεως του τα πλάττει…».
Αναφέρει στη συνέχεια ο Ρηγόπουλος « … ομίλει κατά του Βασιλέως και της Βασιλίσσης … λέγων … τι θέλει το ψωριάρικο κατζίκι εις την στάνην; Διώξε τε το, δια να μην ψωριάσουν και τα άλλα. … Ομίλει κατά της Αγγλίας και υπέρ της Ρωσίας λέγων … ότι θα εξέλθη πυρ από εκεί και θα κατακαύση τον κόσμον…».
Ο Ρηγόπουλος στη συνέχεια αναφέρει τις συμβουλές του Παπουλάκου στον ίδιο « με παρεκίνει να παίζω τον ταμπουράν ενθυμούμενος ότι στα 1825 έπαιζα ταμπουράν και μπουζούκι και τον υποχρέωνα στον Αρμπουνα να χορεύη θέλοντα, μη θέλοντα για να διασκεδάζω τα τέκνα μου… Με παρεκίνει να έλθω εις τρίτον γάμον και να μην λυπούμαι διότι ο διάβολος με εφθόνησεν και μου πήρε τις δύο συζύγους μου…».
Σημειώνουμε ότι ο φιλαίος αγωνιστής Θεόδωρος Ρηγόπουλος ήταν βαφτιστικός του Κολοκοτρώνη, σπούδασε στην Ελληνική σχολή του Σωποτού και μόλις 18 ετών έγινε υπασπιστής και στη συνέχεια γραμματικός του γιού του θρυλικού γέρου του Μωρηά, Πάνου Κολοκοτρώνη και αργότερα του ίδιου του Γέρου, αλλά και του Νικηταρά.
Ουδαμού καταχωρεί βιογραφικό του Χριστόφορου Παπουλάκου για ελάχιστη έστω πολεμική συμμετοχή στην αναβράζουσα επαναστατικά Κλειτορολευκασία (χωριά της Κατσάνας) ή γενικότερα στα Καλαβρυτοχώρια. Προφανώς ο Χριστόφορος απλά ασκήτευε. Ο ιστορικός της επαρχίας μας από το Σκούπι Γεώργιος Παπανδρέου ουδέν αναγράφει περί πιθανής εθνικής δράσης του καλόγηρου, αλλά ειδικά για τη θρησκευτική του δράση παραπέμπει στο περιοδικό Εστία του 1888 και στην Καλαβρυτινή επετηρίδα, έργο του ίδιου, χαρακτηρίζοντας τον ως άνω θρησκόληπτο, που «από το 1850 έως το 1852 συνταράξας την Ελλάδα…». Σημειώνουμε ότι το ως άνω έργο του Παπανδρέου γράφτηκε στη δεκαετία του 1920, που η μνήμη του Παπουλάκου ενυπήρχε στους γέροντες εκείνης της εποχής στην περιοχή.
Στην «Καλαβρυτινή επετηρίδα» που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1906 και στο λήμμα Αρμπουνας αναγράφει « Εξ Αρμπουνα ήτο και ο πολύς Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος ή νέος Παπουλάκης, όστις από το 1850 μέχρι το 1852 είχε συνταράξει την Ελλάδα. Χειρώναξ και κρεοπώλης κατ’ αρχάς και αγράμματος μετεβλήθη εις κήρυκα του θείου λόγου και συνεμνούμενος μετά της τότε εταιρίας των φιλοορθοδόξων οργάνων της Ρωσίας υπέρ της Ορθοδοξίας κινδυνεύουσης δήθεν εκ μέρους του Όθωνος και έχων συνεργούς πολλαχού και μάλιστα εν Μεγάλω Σπηλαίω Αγ. Αθανασίω και αλλαχού. Τέλος στο σχετικό λήμμα της έγκριτης εγκυκλοπαίδειας Ελευθερουδάκη αναγράφονται
Ήρχισεν κηρύττων εν Καλαβρύτοις, Γορτυνία, Μεσσηνία και κατέληξεν εις την Μάνης, όπου εκτάκτως τιμώμενος και ως άγιος θαυματουργός θεωρούμενος, ενώ ήτο πονηρός, ευφυέστατος, θρησκομανής και θρησκόδοξος καλόγηρος… Απέθανεν εν Άνδρω εις την μονή της Παναχράντου και ετάφη εις άγνωστον τάφον διότι οι τυφλοί οπαδοί … και μάλιστα οι Μανιάται … εζήτουν τα οστά προς αγιοποίησιν …»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου